WŁASNY KAWAŁEK NIEBA- wystawa, lotnisko im. Lecha Wałęsy w Gdańsku, sierpień – wrzesień 2004
Motto:
Wzbije się w pierwszy swój lot wielki ptak, (…) napełniając świat zdumieniem, wszystkie pisma swą sławą i darząc chwałą niepożytą swe miejsce rodzinne.
Leonardo da Vinci, 1428 r.
Chyba każdy z nas patrzył przez dłuższą chwilę w niebo i zastanawiał się: co jest dalej? i dalej i jeszcze dalej…
Obserwacja nieba to wbrew pozorom fascynujące zajęcie: śledzenie wędrówki chmur, zmieniających się ich form i kształtów, zjawisk tęczy, zorzy polarnej, teatru burz, wiatrów, huraganów, wschodów i zachodów słońca…
Niebo samo w sobie jest sztuką doskonałą…
Jest również symbolem wieczności i wolności. Powiedzenie: być wolnym jak ptak, odnosi się do ptaka unoszącego się w podniebnym locie. Lotnisko – to właśnie tutaj człowiek może spełnić swe odwieczne marzenie wzbicia się ku niebu i poszybowaniu w przestworzach. To miejsce, z którego wzbijają się ku niebu wielkie ptaki, przepowiedziane przez Leonarda da Vinci, jest znakiem łączenia się tego co ziemskie z niebiańskim: Ziemi-Człowieka i Nieba.
Do tej niezwykłej przestrzeni jaką jest lotnisko zaprojektowałam instalację rzeźbiarską złożoną z drzew, pomalowanych na niebiesko. Drzewa będące symbolem natury, życia, urodzaju, są równocześnie swoistym połączeniem ziemi i nieba; wrastają korzeniami w ziemię, koroną sięgają nieba. Kolor niebieski, który jest kolorem bezwymiernej przestrzeni, odrealnia je, chociaż ich forma pozostaje nadal ziemska.
Cykle obrazów: Profile nieba, Struktury niebi-e-ań-skie to opowieści o zobaczonym, ale też i wyobrażonym niebie – niebie w ruchu; to kadry chmur, zapisy burz i przekroje cyklonów. Atole nieba sa projekcją sklepienia niebieskiego.Bliskość nieba rzeczywistego nadaje mojemu malarstwu obecnemu na lotnisku nowy kontekst. To zderzenie dwóch światów (sytuacji): obcowania z niebem przedstawionym przez obraz – wyobrażonym i namalowanym oraz bytności w niebie prawdziwym i wręcz namacalnym.
Fascynacja niebem sprawiła, że opisuję je w swoich realizacjach artystycznych – sa to próby przeniesienia ulotności i nieskończoności nieboskłonu na ziemię.
Jest to mój sposób na dotknięcie nieba.
Własny kawałek nieba, zaistniały w przestrzeni lotniska, staje się świadkiem podniebnych podróży wielkich ptaków i człowieka oraz zetknięcia się ich z niebem rzeczywistym.
Anna Brudzińska, 2004